Willem's fietsvakanties

Slovenië, één van de mooiste vakantielanden die ik ken. Het heeft verschillende landschappen en culturen in één. Samen met mijn gezin heb ik hier, maar ook in Istrië, de fijnste vakanties beleefd. Een fietstocht door deze landen, vooral door Slovenië, stond hoog op mijn fietswensenlijstje. Istrië is de vakantiestreek uit mijn jeugd, dat ga ik maar eens opnieuw verkennen.

Voor deze fietstocht heb ik niet het vliegtuig maar de auto genomen om er te komen. Deze parkeer ik bij het museum van Mojstrana, waar mijn fietstocht begint.

Al vroeg in de ochtend sta ik op om op pad te gaan voor de eerste rit. Eerst nog zet ik de fiets in elkaar, ziezo rijden maar. Oei, ik zie dat ik m'n spaakmagneetje vergeten ben, dan maar geen snelheid en afstand op m'n fietscomputer.

Ik laat het berglandschap achter me. Na een rustige weg kom ik al snel op een drukkere weg bij Jesenice. Even verderop probeer ik de landwegen, die zijn helaas onverhard. Maar wat erger is, er zit speling op mijn achtertandwielen en het gereedschap om de sluitmoer aan te draaien heb ik thuis gelaten. Dan toch maar weer over de drukke weg, naar Lesce. Daar vind ik een fietsenmaker. Hij draait m'n cassette strak aan en zet een spaakmagmeetje in m'n voorwiel. Van betalen wil hij niet weten.

Na een kleine omzwerving kom ik weer terug op een rustigere route. Ik mag lekker klimmen en dalen door bossen en langs rivieren.
Vanaf Kranj heb ik weer even de drukke maar wel vlakke weg die me langs het vliegveld bij Brnik brengt. Na het kortstondig storend drukke verkeer wordt het richting Kamnik weer heerlijk rustig. Ik kan weer genieten van de omgeving, de dorpjes en het fietsen.

Eenmaal Kamnik voorbij wordt de weg wat meer glooiend, verkeer is er nauwelijks meer, zeker niet als ik afsla richting Gornji Grad. De weg begint flink omhoog te lopen. Ik moet af en toe even rusten maar uiteindelijk kom ik bij de afslag die naar Luče leidt. De weg ziet er te slecht uit en het vrouwtje van het huis op de hoek kan er ook niet meer van maken. Een modderspoor waar volgens de kaart een verharde weg over de bergpas moet lopen. (Later zal ik erachter komen dat er even voor de top een verharde weg over de bergpas naar Luče loopt). Ik besluit richting Varpolje te fietsen. Na een kleine 2 uur klimmen (en rusten) bereik ik om vier uur de Črnivec op 902 meter hoogte.

Nu maar afdalen, mijn nieuwe banden (CST Sensamo speed) doen het geweldig, ze zijn breder dan dat ik gewend ben maar ze rollen licht -vooral bergaf en wind mee- en blijven goed op de weg in de haarspeldbochten in de afdaling.
Ik zoef door Gornji Grad en even later rijd ik via een (goede) onverharde weg door het bos.

Ik vind kamp Menina en zoek een plekje voor de tent. Midden op het kampeerterrein staat het restaurant. Daar, maar ook over hele terrein, hoor ik landgenoten op volume naar elkaar blaten. Ik pak m'n tent weer in en fiets verder, er moet verderop nog een kampeerterrein zijn. Na nog een half uurtje fietsen vind ik dat, aan de overkant van de rivier en heerlijk rustig. Dit maakt alles weer goed.
Na 114 kilometer staat mijn tent op Kamp Savinja bij Spodnje Pobrežje ob Savinja.

Lekker rol ik in de ochtendkoelte over Sloveense binnenwegen naar Mozirje. Glooiende wegen met heuvels aan beide kanten begeleiden me. Toch mag ik al snel weer een heuveltje over om bij Velenje te komen. Met een schrijnend bipsje kom ik aan de andere kan van de heuvel. De fietsbroek die ik aan had bleek nog nat na het wassen van gisteravond. Maar vlug een andere broek aangedaan.

Door Velenje kan ik mooi over het fietspad langs de rivier de stad door, lekker autovrij fietsen. Door een nauw dal, over een slingerende weg, vervolg ik daarna mijn route richting Mislinja, langs de rivier de Paka. Met steile heuvels met bossen links en rechts en de stromende rivier schuin onder me. Het is af en toe zo nauw en bochtig dat vrachtwagens een paar keer moeten steken om elkaar te kunnen passeren.

Eenmaal boven in Mislinja vlieg ik in volle vaart naar Dravograd. Ik vind een vrijliggend fietspad waarover ik heerlijk langs de rivier (jawel, de Mislinja) kan afdalen. Al rond het middaguur ben ik in Dravograd, tijd voor een lunchstop.

De weg langs de Drava loopt af en toe flink omhoog en mede door de flinke tegenwind kom ik maar langzaam vooruit. Uitgeput stop ik na 20 kilometer waar een uitspanning met cola en ijs zorgt voor hernieuwde energie. De laatst 30 kilometer lopen gelukkig weer lekker. Door een weer steiler dal met bossen (en beschutting), volgt de weg de rivier wat nauwer en loopt lekker af. Het is weer mooi fietsen.

Voldaan bereik ik na 121 kilometer Kamp Kekec in Zgornje Radvanje bij Maribor. Oogjes dicht en snaveltjes toe.

Lekker vroeg wordt ik deze ochtend wakker, rond half 6. De tent is nog nat, net als de gewassen fietskleren. Eerst maar op 't gemak ontbijten en daarna rustig gaan inpakken. Een uur later zijn m'n spullen nog steeds niet droog, dan moeten ze maar nat mee.

Eenmaal op pad zoek ik het fietspad langs de Drava. Bij mijn zoektocht rij ik verkeerd en kom helaas op 'n drukke weg uit. Afsnijden maar door het park, onverhard met kuilen en wasbord maar wel lekker rustig. Net buiten Maribor krijg ik meteen de steilste klim van de dag voor m'n kiezen. De benen zijn nog pap van de afgelopen twee dagen.

Wanneer ik uiteindelijk boven ben vervolg ik m'n route, uitgestippeld over de kleinere wegen. Later blijkt die over het hoogste punt van de omgeving te gaan, pff. Weer met papbenen naar boven. In Cerkenvenjak stop ik om te eten en drinken en ook m'n kleren te wisselen, die inmiddels droog zijn.

Ik daal af en klim verder, door gehuchtjes en langs wijnboerderijen tot ik bij Radenci in het park mijn middagpauze hou. Lekker in de schaduw even helemaal bijkomen. Na m'n rustpauze kan ik bijna niet meer overeind komen.

Bij Radenci steek ik de Mura over, daarna stuur ik door het vlakke polderland langs de Oostenrijkse grens. Ik wil nog niet meteen naar Lendava maar eens lekker door deze hoek van Slovenië fietsen. Over, soms onverharde, polderwegen rijd ik door gehuchtjes. Lekker stil en rustig, een ree op 't land, ooievaars bovenin de palen.

Uiteindelijk kom ik uit in Murska Sobota , wat ik aan de noordkant weer verlaat. Ik steek door over de heuvels naar de Hongaarse grens, die ik rustig afzak richting Lendava onder toeziend oog van de vele ooievaars.

Roodverbrand kom ik aan bij Lendava, waar ik na 114 kilometer mijn tent opzet op Kamp Lipa.

Kamp Lipa is nog steeds Kamp Lipa, met altijd nog weinig buitenlandse toeristen en jongeren. Wel nieuw is het toiletgebouw, met nu niet één gemeenschappelijke doucheruimte voor mannen en vrouwen maar mannen aan de rechterkant en vrouwen links, al wordt zoiets nieuws natuurlijk niet door iedereen meteen begrepen.
Bij de Taveerne was gisterenavond weer animatie, een ridder die een toneelstuk voor de kinderen opvoert. Even later veranderde de ridder in een dansende nar.

Deze rustdag begint met een warmwaterbad met water van natuurlijke bron (de rivier?)
's Ochtends kijk ik de fiets na en stel de remmen. De ketting lijkt erg versleten net als het middelste kettingblad.
Tijd om te zwemmen.

's Middags is het tijd om de voorraden aan te vullen. Te voet ga ik naar de supermarkt via de bekende route langs het kanaal. Op de terugweg denk ik aan de wandelingen hier met de kinderen. Ook al lijkt het dorp Lendava weinig aantrekkelijk, we hebben indertijd toch veel al wandelend verkend. Mijn emoties krijgen de overhand, tranen rollen over mijn wangen.

Eenmaal terug ga ik in het hete zwavelbad, dat net op tijd gerepareerd is. Even later kan ik me niet bedwingen, ik neem aan kijkje in het speelbad, binnen. Daar is de olifant waar Tomas en Ilse vanaf gleden bij ons eerste bezoek.

Tijd voor afscheid